Camera Móvie - praca, książki i podróże

Etgar Keret moim zdaniem jest mistrzem krótkiej formy. Jego opowiadania są pełne świeżości i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Pisze w sposób lekki, przyciągający i jednocześnie nie pozwalający zapomnieć o świecie zewnętrznym. Każde, nawet najkrótsze opowiadanie każe nam się zastanowić nad życiem i nad swoim postępowaniem. Dzięki niepowtarzalnemu stylowi wprowadza czytelnika w stan medytacji. Po lekturze wychodzi się z nowym spojrzeniem na otaczający świat. Dotyczy to w szczególności jego najnowszego zbioru opowiadań “Usterka na skraju galaktyki” (Wydawnictwo Literackie) W tym niesamowitym zbiorze bizarnych opowieści porusza problemy życia codziennego. Często ukryte przed obserwatorem z zewnątrz. W opowiadaniach pyta m.in. o to jak radzić sobie ze stratą bliskiej osoby, czy czynimy dobro dla innych, czy aby pomóc sobie i wiele innych. Kereta należy docenić za wykorzystanie krótkiej formy do wywołania przemyśleń i zmuszenia czytelnika do zatrzymania się w biegu życia codziennego. Zdjęcia a...

“Czuły barbarzyńca” Bohumila Hrabala to niekonwencjonalna powieść, której inspiracją był grafik-abstrakcjonista Vladimir Boudnik. Powieść poprzez zbiór anegdot i wspomnień prowadzi nas przez życie Vladimira widzianego oczami Hrabala. Należałoby określić to jako pijackie wspomnienia od jednej libacji do następnej. Jest to powieść ciepła i beztroski. Pełna optymizmu mimo, że bohaterom przyszło żyć w państwie ucisku. Najpierw przez nazistów, później przez komunistów. Życie w takich czasach odbija się na obu bohaterach. “Czuły barbarzyńca” jest typowym przykładem hrabalowskiej powieści. Tylko on potrafi opowiadać o rzeczach normalnych w tak baśniowy sposób. #zdjęcie @aparatem_ewy

Oglądaliście film “Coś” z 1982 roku w reżyserii Johna Carpentera? Tę kultową pozycję obejrzał chyba każdy szanujący się wielbiciel horrorów. Ale nie każdy wie, że jest to film na podstawie opowiadania Johna W. Campbella “Coś” (Wydawnictwo Vesper). Tytuł oryginalny “Who Goes There?” albo “Frozen Hell”. Nie powinno się recenzować klasyki gatunku. Rozważania czy książka jest dobra czy zła można snuć odnośnie współczesnych książek. Klasyka niech zostanie klasyką, bo przecież nikt współczesny nie będzie pisał recenzji “Trenów” Mickiewicza. Byłoby to zwyczajnie śmieszne. Książka obnaża lęk człowieka przed pojawieniem się doskonałego przeciwnika. Takiego, który zna wszystkie nasze lęki, pragnienia i nasze myśli. Lęk przed sobowtórem doskonałym, którego motywacje są tak głęboko zapisane wewnątrzkomórkowo, że sam sobowtór nie wie, że nim jest. Większego koszmaru człowiek nie jest w stanie sobie wyobrazić. A gdyby mógł jeszcze czytać w myślach to proste pokonanie go byłoby niemożliwe. Trzeba by...