Camera Móvie - praca, książki i podróże

Do jakiego uniwersum macie słabość? Co pociąga Was w ponurej wizji przyszłości?  Jestem fanem uniwersum cyberpunkowego. Bynajmniej, nie za sprawą współczesnej gry. Wiem, że dla wielu stała się początkiem przygody z tym gatunkiem. Moje początki z racji na wiek, sięgają dużo dalej. Wszystko zaczęło się w latach 90, po obejrzeniu "Łowcy Androidów" w reżyserii Ridleya Scotta, "Sędziego Dredd" Danny’ego Cannon’a, przeczytaniu “Blade Runnera” Philipa K. Dicka i rozegraniu licznych przygód w Cyberpunka 2020 (ah, jak ten rok wydawał się wtedy odległą przyszłością!). Później już poszło z górki. Gra Cyberpunk 2077 i “Sybirpunk” Gołkowskiego utwierdziły mnie w wyjątkowości tego uniwersum i umocniły moją miłość do niego.  Dlatego zajarałem się niczym gorejący krzak, gdy wydawnictwo Silesia Progress zaproponowało mi do recenzji egzemplarz książki Františka Kotleta “Underground”. Jest to powieść kryminalna rozgrywająca się w okolicach Bożego Narodzenia Anno Domini 2107. Praga wr

Budzę się ostatnio w nowej rzeczywistości. Rzeczywistości, która mnie przeraża i z którą nie wiem jak sobie poradzić. Chciałbym jednocześnie zachować spokój i szykować się na najgorsze.  Wszystkie media przygotowały mnie na nadchodzący koniec świata. Przygotowały i jednocześnie nauczyły znieczulicy. Kataklizmy, zmiany klimatyczne, wymierające gatunki i coraz gorsza sytuacja gospodarcza wydawały się być częścią codzienności. Nic nas nie przygotowało do wojny, która wybuchła u naszego sąsiada w Ukrainie.  Sądziłem, zresztą tak jak wielu z Was, że wiek XXI będzie czasem rozwoju, technologii i dbania o lepsze jutro dla przyszłych pokoleń. Niestety początek wieku okazała się pełen konfliktów zbrojnych, kataklizmów i końców pewnych historii. Tylko, że wszystkie te konflikty były odległe. Działy się gdzieś daleko w krajach, których nigdy nie widzieliśmy, krajach ludzi, z którymi wiele nas nie łączyło. Przeżywaliśmy, pomagaliśmy w miarę możliwości, ale ich tragedie nie dotykały nas osobiście.

Chodzicie po opuszczonych miejscach? Po porzuconych fabrykach, opuszczonych szpitalach i domach? Znacie pojęcie urbexu?  Sam swego czasu plątałem się po opuszczonych miejscach, uprawiając tzw. urbex. Jest to forma aktywności polegająca na eksplorowaniu opuszczonych, zrujnowanych, zapomnianych, niedostępnych czy ukrytych budynków i instalacji stworzonych przez człowieka. Jest to bardzo ciekawe zajęcie na spędzanie wolnego czasu, szczególnie jeżeli w grę wchodzą rzekomo nawiedzone miejsca. Podróżniczo fascynuje i przyciąga mnie Islandia. W moim wyobrażeniu jest krajem magicznym/mistycznym. Wyspa ta, mimo znacznej odległości od reszty kontynentu europejskiego, kulturowo jest z nim dosyć spójna. Jest bardzo rzadko zaludniona, na wyspie żyje dwa razy więcej owiec niż ludzi. Kraj posiada najczystszą wodę, którą można w wielu miejscach pić wprost ze strumienia oraz znajduje się tam około 30 aktywnych wulkanów. Pamiętacie jak w 2010 roku wybuch Eyjafjallajökull sparaliżował ruch lotniczy w Eur

Lubicie powieści surrealistyczne? Co sądzicie o powieściach wypełnionych abstrakcją?  Jeśli lubicie powieści łączące surrealizm i abstrakcję z rozważaniami filozoficznymi, a wszystko to z dużą dawką przygody, to książka Michaliny Olszańskiej – Rozbickiej „Era Zero. Ego: Ostatnie starcie” wydawnictwa Nowa Baśń powinna przypaść Wam do gustu. Jeżeli natomiast uważacie takie połączenie za coś, co może Was przerosnąć, to i tak polecam sięgnąć po tę pozycję, bo po niej surrealizm i abstrakcja staną się częścią Waszego uniwersum literackiego.  Spika to nastolatka, na którą składa się 20% buntu i 80% rozczarowania życiem i rzeczywistością. Ale kto mógłby się spodziewać, że w czasie kolejnej klasówki dostanie ataku, który przeniesie ją do tajemniczego miejsca, zwanego Erą Zero?  Miejsce to znajduje się w przyszłości Ziemi, gdzie cywilizacja ludzka wyewoluowała w wyższe byty, a na świecie panuje pokój i harmonia. Czy Spika w tym świecie się odnajdzie? Czy się zmieni? Tego będziecie musieli dowie

Lubicie zbiory opowiadań, antologie? Co myślicie o tych poświęconych twórczości konkretnej osobie i pisanych przez różnych autorów?  Zbiory opowiadań i antologie mogą być niesamowitą przygodą, skutkującą poznaniem nowych wartościowych autorów, ale mogą też być wielkim rozczarowaniem. Przecież nie każdy autor musi czuć się dobrze w narzuconym gatunku czy tematyce, nadanej przez całość zbioru. Gdy nie dobierze się dobrze autorów, lub też wybierze się mało doświadczonych pisarzy, którym wydaje się, że są w stanie sprostać powierzonemu zadaniu, jakim jest mierzenie się z legendą mistrza gatunku, to wtedy niestety nie może powstać nic dobrego.  Takim właśnie przypadkiem jest antologia “W cieniu Bangor. Antologia inspirowana prozą Stephena Kinga” wydawnictwa Dom Horroru Na tym zbiorze strasznie się zawiodłem. Miałem nadzieję na opowiadania nawiązujące stylem lub chociaż poziomem grozy do twórczości Kinga. Niestety, opowiadania, poza nielicznymi wyjątkami, nawet nie leżały koło jego stylu. Ni

Lubicie historie z dreszczykiem, z tak dużą dozą niewiadomej, że aż przyprawia Was o dreszczyk emocji?  Dawno nie przeczytałem tak dobrego, wciągającego kryminału/thrillera jak „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle” Stuarta Turtona, Wydawnictwo Albatros O jedenastej wieczorem Evelyn Hardcastle zostanie zamordowana. Masz osiem dni i osiem wcieleń, aby rozwikłać zagadkę morderstwa.  Akcja dzieje się w posiadłości Blackheat, gdzie toczy się gra o życie Evelyn. Bohater dowiaduje się od tajemniczego Doktora Dżumy, że ma tylko kilka wcieleń, aby rozwiązać zagadkę i wydostać się z pętli. Nie jest jedynym, który próbuje tego dokonać. Ma przeciwników, którzy ujawnią się wraz z upływem czasu. Czy bohaterowi uda się pierwszemu odkryć wszystkie tajemnice? Kim jest tajemnicza Anna, której imię podsuwa mu skołowany umysł?  „Siedem śmierci..” jest mistrzowsko skonstruowanym kryminałem, gdzie jedno wydarzenie mamy możliwość oglądać z różnych perspektyw. Każda napotkana postać i każde wcielenie skrywa włas

Czy słuchanie audiobooków traktujecie jak czytanie książek?  Temat audiobooków na Instagramie i na blogach powraca jak boomerang i wzbudza kontrowersje. Głównie opiera się on na dyskusjach i przekonywaniu się wzajemnie kto ma racje.  Sam do niedawna uważałem, że audiobooki to nie książki. Nie uwzględniałem ich w statystykach czytelniczych mimo, że słuchałem ich bardzo dużo. Głównie w samochodzie.  Słuchanie audiobooków sprawia mi ogromną przyjemność i uspokaja. Korki, pośpiech i nieuważna jazda innych użytkowników drogi przestaje mieć znaczenie. Liczy się tylko słuchanie ciekawej opowieści. Od razu łatwiej jest jechać z przepisową prędkością.  Obecnie rozszerzyłem pole słuchania na spacery z psami. Najbardziej korzystają na tym one. Trzy długie spacery, gdzie mogą obwąchać każdy krzaczek.  Mój umysł przetwarza to, co słyszy na obrazy, zupełnie jak podczas czytania. Również w książkach gdy się zawieszę i wyłączę, muszę cofnąć się do ostatniego zapamiętanego fragmentu. Niektóre pozycje w

Staracie się nadążać  za nowościami technologicznymi? Śledzicie zmiany w algorytmach firmy Meta? Czy uważacie, że technologia poprawia nam życie, czy może jednak niesie zagrożenie?  Świat pędzi ku nieznanej przyszłości. Już za mojego życia dokonały się największe zmiany w technologii domowej. Od modemu po światłowód, od telefonu stacjonarnego do smartfonów i możliwości dostępu do sieci niemal w każdym miejscu na świecie. Postęp otacza nas z każdej strony, nowinki technologiczne wyskakują niczym diabeł z pudełka. Samochody autonomiczne, smartwatche, płatność zbliżeniowa, NFC, inteligentne domy itp., a wszystko to aby ułatwić nam życie. Ale czy tylko? Codziennie generujemy gigabajty danych o sobie, o swoim stanie zdrowia oraz o swoich preferencjach konsumenckich (oprogramowania śledzące, skrypty portali społecznościowych bez przerwy śledzą nasze poczynania w sieci). Mimo, że Cersei Lannister mówiła, że siła to władza, to jednak rację miał Petyr Baelish twierdząc, że władzą jest przede ws

Fantastyka naukowa nie musi być tylko zwykłą książką, przenoszącą nas w odległe światy. Może być medium do zadawania ważnych filozoficznych pytań i do poszukiwania na nie odpowiedzi. Ma zmuszać nas do zastanowienia się nad tu i teraz, nad tym jakimi ludźmi jesteśmy lub jakimi ludźmi się stajemy. Całość zazwyczaj zostaje zapakowana w ciekawe i wciągające treści, przygody i wydarzenia, które mają za zadanie stymulować nasz mózg.  Właśnie taką książką jest zbiór opowiadań „Wydech” Teda Chianga, wydawnictwo Zysk. Autor w 9 opowiadaniach stawia stare jak świat pytania oraz formułuje nowe, na miarę naszych rozwiniętych, skąpanych w technologii czasów.  Czy przyszłość i przeszłość są już ustalone? Czy, gdyby cofnąć się w czasie zgodnie z zasadami fizyki, będziemy w stanie coś zmienić? Jeżeli moglibyśmy zajrzeć do alternatywnych rzeczywistości i spotkać samego siebie, jak wiedza o naszym innym życiu wpłynęłaby na decyzje podejmowane tu i teraz? Czy nadal bym dysponował wolną wolą, czy może był

Mimo słabej gry, jaką jest Cyberpunk 2077, uniwersum narosłe wokół tego tytułu ma się dobrze. Ok, może trochę przesadzam z tą grą. Sam wszak przeszedłem ją dwa razy, tak więc nie może być najgorsza. Wkurzające jest tylko to, że firma tak mało robi, żeby naprawić błędy i niedociągnięcia. Mam nadzieję jeszcze kiedyś zagrać po raz trzeci w CP77, jak będzie to produkt bliski doskonałości. Ale nie o grze miałem pisać, a o komiksie osadzonym w rzeczywistości wykreowanej przez grę.  Tym komiksem jest „Cyberpunk 2077. Twój głos” Akcja rozgrywa się w Night City w 2023 roku. Podczas rutynowej kontroli torów szeregowy pracownik techniczny metra zostaje świadkiem starcia gangsterów z pewną tajemniczą kobietą, która w desperacji prosi go o przechowanie czipa. Mężczyzna chce dowiedzieć się prawdy o przedziwnym zdarzeniu i poznać tożsamość intrygującej najemniczki. Wyrusza w podróż przez najmroczniejsze zaułki miasta. W trakcie poszukiwań spotyka szalonych cyberpunków, pracowników bezwzględnych korpo

Czytacie opowiadania czy jednak skupiacie się na długich formach?  George Saunders jest mistrzem opowiadań. W tej formie potrafi zamknąć wszystkie bolączki, rozterki i lęki, towarzyszące nam na co dzień w XXI wieku.  “10 grudnia” to jego kolejny zbiór opowiadań, który miałem przyjemność przeczytać dzięki uprzejmości Książki Magazyn do Czytania oraz Wydawnictwu Znak. W zbiorze tym autor porusza tematy związane m.in.: z eksperymentami na więźniach, skutkami wojennej traumy oraz  próbami spisania własnej historii. Jego bohaterami są prości, zwyczajni ludzie, mierzący się z otaczającą ich rzeczywistością. Każdemu z nich coś doskwiera, coś nie pozwala cieszyć się życiem. Ten zbiór to refleksje o słabości i sile, obojętności i zaangażowaniu, beznadziei i zaufaniu w świecie, w którym rządzi konsumpcjonizm, alienacja i zanikają wartości.  Przy lekturze tej nie sposób się nudzić. Każde opowiadanie napisane jest innym stylem i innym językiem. Autor nie stroni od mowy potocznej i regionalizmów, t

  Czytacie poważną fantastykę, w której nauka odgrywa główną rolę?  “Solaris” Stanisława Lema (Wydawnictwo Literackie) to najsłynniejsza powieść autora. Od niej zaczyna się światowy rozgłos pisarza. Książka doczekała się trzech adaptacji filmowych, w tym jednej Andrieja Tarkowskiego, autora filmowej adaptacji “Pikniku na skraju drogi”.  Główny bohater, psycholog Kelvin przybywa z Ziemi na stację badawczą, unoszącą się nad cytoplazmatycznym oceanem, pokrywającym całą planetę Solaris. Przypuszcza się, że ocean jest obdarzony inteligencją i jest wyższą formą życia zdolną ingerować w orbitę planety.  Psycholog zauważa, że dwuosobowa załoga stacji zachowuje się bardzo dziwnie. Wkrótce i on zaczyna doświadczać “nawiedzeń” ze strony istoty, która przybiera postać jego byłej dziewczyny. Czy są to tylko halucynacje, czy może coś więcej? Lem w tej książce podejmuje temat pierwszego kontaktu. Jeżeli obca cywilizacja istnieje, to jak by się z nami skontaktowała? Czy nie istnieje między nami zbyt d