Camera Móvie - praca, książki i podróże

Lubicie powieści, które mają podwójne albo i potrójne dno, pod którym dodatkowo jest jeszcze kilometr mułu? Ponieważ lubię thrillery psychologiczno-kryminalne, nie mogłem przejść obojętnie obok twórczości Lisy Gardner. Oczywiście zacząłem od jej najgłośniejszej serii o detektyw D.D. Warren. Bardzo się cieszę, że tę przygodę rozpocząłem od dwóch ostatnich książek z serii, bo po pierwszej pewnie bym zrezygnował.  Książka “Samotna” wydana przez Wydawnictwo Albatros jest właśnie tą pierwszą z cyklu.  Uzbrojony mężczyzna w bogatej dzielnicy barykaduje się w domu biorąc żonę i dziecko na zakładników. Policjant stanowy Bobby Dodge obserwuje scenę przez lunetę karabinu snajperskiego. Ma tylko ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Decyzji, która nierozerwalnie połączy jego losy z żoną mężczyzny.  Gardner tą powieścią udowadnia, że jest mistrzynią powieści psychologicznych. Tutaj każdy bohater ma jakieś nieprzepracowane problemy z dzieciństwa, które determinują jego zachowanie i odbiór rzeczywisto

Jakie macie skojarzenia z Egiptem? Z czym lub z kim kojarzy Wam się pisarz Bram Stoker?  Postać irlandzkiego pisarza Brama Stokera mi osobiście kojarzy się z hrabią Draculą, a ten z czosnkiem, śmiercią, Londynem, krwią, gorsetami, a te z kolei z dziewicami, seksem i ….nie idźmy dalej tą drogą.  Chyba każdy fan grozy kojarzy postać Stokera. Właśnie wszystko za sprawą postaci hrabiego Draculi, która na stałe zagościła w popkulturze. Postać wampira wykreowana przez pisarza, jak przystało na nieśmiertelnego zupełnie nie poddaje się upływowi czasu. Owszem, mamy lepsze i gorsze wariacje na temat archetypu wampira ale pewne elementy nie ulegają dezaktualizacji. Jak chociażby osinowe kołki, zapomniane wsie lub miasteczka gdzieś na skraju świata oraz umiłowanie do krwi. Wszystkie te elementy są nieodzowne w powieściach o wampirach. Owszem, zdarzają się czytadła, które próbują odchodzić o tych elementów ale powiedzmy sobie szczerze: nikt o nich długo nie pamięta i nie są kojarzone przez większoś

Lubicie horrory, które mimo znanego schematu zmuszają do myślenia?  Komiksy z Hill House Comics cały czas mnie zachwycają i zadziwiają. Zarówno fabułą, kreską, jak i doborem autorów.  Tym razem sięgnąłem po “Toń” autorstwa Joe Hilla i Stuarta Immonen’a. Jest to komiks grozy, którego fabuła rozpoczyna się jak wiele innych podobnych horrorów z dawnych lat.  W 1983 roku super nowoczesny statek badawczo-wiertniczy “Derleth” znika w pobliżu kręgu polarnego. Kilkadziesiąt lat później zaczyna nadawać sygnał ratunkowy… Koncern naftowy Rococo zatrudnia ekipę braci Carpenter do zbadania statku widma.  “Toń” mimo oklepanego zarysu fabuły, a może właśnie dzięki temu, okazała się perełką nawiązującą do takich klasyków jak “The Thing” Johna Carpentera czy “Alien” Ridleya Scotta. Natomiast groza i antagoniści, z którymi musi zmierzyć się załoga Carpentera jest cudownym nawiązaniem do mitologii stworzonej przez Lovecrafta. Sam autor komiksu przyznaje, że wzorował się na postaci granej przez Kurta Russ

Czy uważasz, że bycie ładnym ułatwia życie? Czy według Ciebie media kreują obraz bycia pięknym bez zwracania uwagi na ciałopozytywność?  Świat jest owładnięty manią piękna. Od najmłodszych lat wmawia się nam, że tylko atrakcyjni ludzie odnoszą sukces. Z reklam i bilbordów epatują ciała doskonałe, opalone, bez najmniejszej skazy. Retusz fotograficzny czy filmowy, jak i sam makijaż usuwa wszystkie “niedoskonałości”, które według ekspertów nie pasują do ich obrazu świata. Wszyscy mamy być chudzi i wysportowani z nienagannym białym uśmiechem i super prostymi zębami. Dodatkowe kilogramy, łysienie czy wszelkiego rodzaju skazy na skórze (czy to genetyczne czy nabyte) są uważane za coś niefajnego, odrzucającego. Obsesja na punkcie makijażu i wmawianie kobietom, że bez niego obciachem jest wychodzenie z domu wpędza je w kompleksy, które jak wiadomo najlepiej leczy się na zakupach.  Na szczęście świat się zmienia. Póki co, z inicjatyw często oddolnych. Zaczynamy powoli kreować ciałopozytywność.

Znacie jakieś mrożące krew w żyłach komiksy?  Odkąd trafiłem na mój pierwszy komiks ze stajni Hill House Comics, nie mogę się od nich oderwać. Powstaje ich coraz więcej, a dzięki wydawnictwu Egmont mamy okazję przeczytać je w wersji polskiej.  Tym razem sięgnąłem po “Pośród lasu” autorstwa Carmen Marii Machado. Seria Hill House to różni autorzy, z różnymi stylami narracji oraz różni rysownicy, którzy każdemu zbiorowi nadają niepowtarzalny charakter.  W miasteczku Shudder-to-Think w Pensylwanii od lat dzieje się źle. Ludzie nie mają pracy, w starych kopalniach ciągle tli się trujący powietrze i wodę pożar. W okolicznych lasach, w których kiedyś wypoczywali turyści, teraz można spotkać upiorne istoty - króliki o ludzkich oczach, kobietę jelenia, mężczyzn bez skóry.  El i Octavia, dwie zbuntowane nastolatki, budzą się w kinie i nie pamiętają szaleństwa. Dziewczyny stopniowo odkrywają prawdę o swoim rodzinnym miasteczku.  Akcja rozgrywa się w latach 90-tych. Oprócz grozy była to też sentym